Наближавала пролет. Едно от семенцата, които зимували, приютени в пръхкавата почва, се замислило за бъдещето:
- Време е да започна да раста, да избуя, да приветствам пролетта и вълшебния нов свят, който ще се открие пред мен, като подарък от съдбата! Вероятно ще стана най-златния стрък пшеница!
Тръпнело от въодушевление малкото семенце, когато внезапно си рекло:
- О..! Но тогава ще ме ожънат, ще ме смелят, и нищо няма да остане от мен..
Замислило се, натъжило се, изплашило се. Но после се ободрило, защото си помислило, че може би няма да стане пшеница, а ще се превърне в най-красивото и уханно цвете.
Но отново помръкнало:
- Но тогава пък, вероятно, ще ме откъснат! Ще ме поставят във ваза, но не след дълго ще увехна, ще бъда изхвърлено.
Подобно бъдеще било неимоверно стряскащо за нерешителното семенце.
То си представило още много други възможности, но всяка от тях му изглеждала плашеща. Тогава семенцето направило своя избор:
- Най-добре е да си остана тук, в познатия уют на почвата, където за мен е удобно, комфортно и безопасно.
Така и направило, спряло да развива кълновете си и останало на своето място.
Но минала кокошка, която ровела с клюна си меката почва, търсейки храна. Тя попаднала на семенцето и го изяла.
Да се развиваме понякога е плашещо, но да не го правим, може да е фатално.